Nog niet zo lang geleden fietste ik in Tilburg in de buurt van het mooie, bijna 125jaar oude Wilhelminapark, toen mijn oog😉 viel op een van de vele voetgangers, die ik voorbij fietste. Ik ben ook even gestopt omdat ik het te komisch vond, wat ik er van dacht en wilde weten of dat ook echt waar kon zijn. Nou, dat wat ik ervan maakte, was natuurlijk onmogelijk, maar het had echt zo maar gekund. Er liep namelijk iemand, die duidelijk blind was, want de persoon had zo’n witte stok met rode streepjes erop en een wit balletje onderaan de stok, die blinde mensen vaak bij zich hebben zodat ze redelijk goed kunnen ‘voelen’ waar ze lopen. Het rare was, en dat was zo komisch vond ik,  in de linkerhand hield de blinde persoon een pakketje brieven vast, die blijkbaar ergens naartoe gebracht moesten worden. Er zijn in die omgeving een aantal kantoren ( advocaat, dokterspraktijk, apotheek etc. ), dus t zal heel goed kunnen dat hier een   blinde bode bezig was met zijn dagelijkse loopje. Het leek er echter heel sterk op dat hij/zij op de vastgehouden brieven de route aan t lezen was. Dat vond ik zo komisch en moest dan ook even stoppen om t goed te kunnen zien. Hij zag in ieder geval niet dat ik speciaal daarvoor stopte!!

Een tijdje geleden wilde ik nadat ik een voetbalwedstrijd had gespeeld een lekker wit broodje kaas eten. Ik doe dat nooit op een ander moment als na een wedstrijd. Het concept is heel simpel : Ik loop de kantine/ het paviljoen in van de club, uit of thuis, loop dan rechtstreeks naar de keukenhoek en bestel een wit broodje kaas met een bietje boter. Dan krijg ik altijd zo’n lekker zacht wit broodje. Daar bestel ik dan een colaatje bij( een gewone cola, niks Zero sugar of iets dergelijks ). Lekker smullen maar. Altijd heerlijk, na een wedstrijdje. Echter, op een zondag na de wedstrijd ergens bij een club uit de regio ging dat mis. Ik vroeg om een wit broodje kaas, maar dat stond niet op de kaart blijkbaar. Ik zei : “oh, dat is jammer, maar ook raar” Ik zag namelijk wel volop witte broodjes liggen EN ik zag ook plakjes kaas opgestapeld op de rand van een tafeltje. Ik zei : ” Maar daar liggen witte broodjes toch?”. “Inderdaad”, zei de jongen , die in de keuken werkte vandaag, zeg maar, ” maar die zijn voor de hamburgers”. “En”, zei ik, “Daar ligt volop kaas ook!”. “Ja, klopt”, zei hij, ” maar die zijn voor de tosties”. En op de kassa staat trouwens helemaal geen broodje kaas genoemd. Toen zei ik: “Kan ik dan een koude tosti krijgen met alleen kaas en geen boterhammen, maar met een wit broodje? En dan betaal ik gewoon een tosti”. “Euh….,Oké” zei de jongen. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna vroeg ik aan de bar een colaatje. Daar kreeg ik, nadat ze me eerst vroegen of ik Cola Light of Zero wilde, uiteindelijk toch een gewone cola.

Haha…ik word oud denk ik..

Pas geleden zat ik ergens in de buitengebieden van Tilburg samen met mijn vrouw, na een behoorlijk lange fietstocht, te genieten van een welverdiende versnapering,

,op een terras van een van de vele leuke uitspanningen, die in en om onze stad te vinden zijn. Het was er behoorlijk druk, wat zeker gelet op de tijd van het jaar en de aangename buitentemperatuur ook wel te verwachten was. Toch konden er nog steeds mensen bij en het werd allengs voller. Het waren niet allemaal fietsers. De meerderheid was misschien wel met de auto, maar zover wij konden zien, waren het altijd gezelschappen, die uit de auto’s stapten. Over het algemeen waren het ook typische terrasbezoekers en zeker hier, mensen die vaker dit terras bezochten. Nadat ze uit de auto waren gestapt en het terras betraden via een klein poortje, zwaaiden ze naar de andere vaste bezoekers van het terras of naar het personeel, dat de handen vol had aan het brengen van versnaperingen en leegmaken tafeltjes van gasten die vertrokken. Ze hebben bij dit etablissement ook nog eigen speciale bieren

, waar het personeel ook steeds uitleg over moest geven aan die mensen, die er dus blijkbaar pas voor het eerst waren en de biertjes wel wilden proeven….dus druk hadden ze het ja…maar dat hoort nu eenmaal bij dit soort terrassen en bedrijfjes. Bitterballen en andere hapjes waren niet aan te slepen, en de bitterballen waren zeker ook erg lekker, hebben we geproefd, dus terecht niet aan te slepen…

Automatisch zit iedereen, een beetje stiekem soms, de andere terrasbezetters in de gaten te houden of af te luisteren, zoals een rechtgeaard mens betaamt, want daar zijn we onder andere nu eenmaal voor op deze aarde. Wij zaten natuurlijk ook mee te doen met deze bezigheid. Er zijn, als je dan zo om je heen kijkt, altijd mensen bij, die de kunst beheersen om vooral zo dicht mogelijk bij elkaar te kruipen, zodat niemand kan horen wat er gezegd wordt. Dat vinden wij, de andere mens, meestal wel erg vervelend, want waarom zouden wij niets mogen kunnen horen. Dat is toch ongehoord !!

Eigenlijk nog vervelender zijn de mensen, die het voor elkaar krijgen om te communiceren met kennissen drie tafels verderop…maar goed, die zijn er ook. Ook zie je soms, en hier dus ook, dat meerdere bekenden bij elkaar kruipen of wel stoelen zoeken en aanschuiven op plekken waar eigenlijk geen ruimte is voor de stoelen. Dit soms tot last van het personeel, maar vaker nog tot last van mensen , die niet bij de groep horen, maar nu plotseling wel erg dicht bij de groep zitten en dus hun privacy kwijt zijn geraakt, zo die er al is op zo’n terras. Maar goed, deze mensen voelen zich niet tof meer en vragen om de rekening of besluiten om ergens anders te gaan zitten, terwijl zij juist niet degenen zijn, die zouden moeten gaan. Maar vaak blijkt een opmerking als “U vindt het toch niet erg dat we hier gaan zitten”, reden genoeg om toch maar te gaan of te verkassen.

Wij zagen bovenstaande vlak bij ons gebeuren en er ontstond een behoorlijke groep van bejaarde, zo op het oog zeer welgestelde, Tilburgers. Wij konden niet anders doen dan bijna letterlijk volgen, waar hun gesprekken over gingen. Er werd volop geroddeld over deze en gene. Opvallend, en leuk om te volgen, was een gesprek, dat door een mevrouw, die duidelijk kleding droeg, die niet bij haar leeftijd past, en zeker ook al zoveel aan haar lichaam had laten “verbouwen”, dat er bijna niks meer oorspronkelijk was. Marijke Helwegen is er niks bij, zeg maar.

Het gesprek ging over een stelletje, dat zij kenden, waarschijnlijk een zoon of neef van een van hun, die in een echtscheidingsprocedure was verwikkeld geraakt. Iedereen had daar natuurlijk zo zijn mening over, maar de algemene mening was toch, dat het helaas zoveel voor komt tegenwoordig en dat ze er niets aan kunnen doen en dat ze hoopten dat ze er wel allebei zo goed mogelijk uit zouden komen. De “verbouwde” vrouw had wel een heel leuke opmerking, die mij van buiten deed glimlachen en van binnen deed schateren. Ze zei namelijk : “Ja wat is ideaal tegenwoordig hè?! Er is altijd wel iets niet goed” Hiermee wilde ze waarschijnlijk natuurlijk aangeven dat er in elke relatie wel iets is. Op zich zijn dat wijze woorden, maar als je, net als ik, als toeschouwer, haar dat ziet zeggen, dan moet je toch wel even lachen. Want als er iemand is, die letterlijk liet zien wat dat dan wel is, dan is deze mevrouw het wel met al haar implantaten, botox- behandelingen, rimpelverwijderingen en ongetwijfeld borstvergroting of -verkleining.

Ja, wie doet het niet graag… Er zijn maar weinig mensen die niet af en toe graag op een terrasje gaan zitten, of zoals men dat noemt “een terrasje pikken”. Het is gewoon hartstikke tof, gezellig en jofel om zo af en toe eens, om het even waar, lekker relaxed op een terrasje een bakje koffie, een wijntje of een biertje te nuttigen, onder het genot van het uitzicht dat gratis wordt geboden. Het maakt niet uit of je op een terrasje in de stad zit, tijdens een festival, tijdens een kermis of gewoon zomaar op een heerlijke zomerdag, altijd zie je op het terras zelf en ook voorbijkomen : de mens en zijn eigenaardigheden.. . Altijd komt er wel iemand langs of zit er wel iemand op het terras, die er een wat opvallend of zonderling gedrag op na houdt. Afgelopen zondag gingen mijn vrouw en ik na een tweetal, zeg maar, stevige feestjes, even voor de rust een stukje lopen. Natuurlijk houden we altijd even stil op een of ander terras, om ons te voorzien van een prachtige consumptie, meestal in de vorm van een lekker biertje  en een portie overheerlijke bitterballen.

Het terrasje was zo’n typisch buurtterrasje, waarop, zo we bemerkten, vooral mensen zaten of kwamen zitten uit deze behoorlijk gegoede buurt. De gesprekken, die we op konden vangen gingen vooral over verre vakanties ( Zanzibar, Nairobi o.a. ), ooglidcorrecties, dure kleren en de geplande etentjes in niet de minste restaurants in de omgeving en de komende dagen ( en dus niet “dit jaar”). De zeer gezellige ober, die de meeste gasten zeker kende, maakte met iedereen een praatje en gebruikte, zoals hij tegen ons op een bepaald moment zei, om bij sommige tafeltjes de sfeer te zetten, bij het brengen van de gratis bakjes nootjes altijd dezelfde witz… Hij vraagt dan “Wilt u ook een nootje?” en als men “Ja, graag” zegt deponeert hij prompt EEN nootje op de tafel met een grote glimlach en het “ijs is gebroken”. Wat echter het meest opvallend was op dit terras, is dat er een man zat, op zoals het leek in ieder geval, zijn vast stek, die alleen maar zat te slapen. Hij werd dan wel af en toe wakker of wakker geschud door de ober, maar hij had eigenlijk totaal geen notie van wat er zich op het terras afspeelde. Raar genoeg praatte hij wel terug als de ober iets vroeg, die hem kennelijk ook goed kende. Op een bepaald moment kwamen er, zo leek het tenminste, twee vrienden van hem bij hem aan tafel zitten. Ik dacht toen : “Nou dan zal hij nu wel gaan praten “. Maar dat gebeurde toch niet. Hij veranderde niet van houding en gedrag. De twee vrienden zaten volop met elkaar te kletsen en heel af en toe, dat kon je zien, zeiden ze soms wat tegen de “slapende” man, want dan  reageerde hij, om direct weer in de slaaphouding terug te gaan. Het was alsof er een “kwartje” in een automaat werd gedaan, waarvan de pop dan even begint te bewegen. Wel een komisch gezicht natuurlijk, maar aan de andere kant ook wel triest. Het leek er erg op, dat deze man niet veel anders meer kon als dat, wat hij nu nog af en toe deed.

Want gelet op bovenstaande gaat hij toch net zoals vele mensen  graag naar het terrasje om te genieten en dat doet hij dus op zijn typische manier. Wel niet meer, zo lijkt het tenminste, met volle teugen, maar toch !!!

.

Ik zat vanmiddag gezellig even een bakje koffie te drinken in een van mijn favoriete eetcafeetjes, toen ik naast mij een gesprek opving tussen twee mannen van rond de 65, als tenminste mijn rechterooghoek mij niet bedroog.
De ene man was het stereotiep van een oudere homo, niet dat ik denk dat hij het was maar zo was hij wel gekleed. Iets te bruin, mooi sjaaltje, allerlei ringetjes aan zijn vingers, meerdere armbanden en een wat vrouwelijke manier van doen en praten. Misschien vergis ik me en is hij getrouwd, vader van 4 kinderen en een oude commando, maar zo zag en gedroeg hij zich in ieder geval niet. De andere man zag eruit, zoals ook weer een stereotiep van een wereldburger er uit kan zien. Niet lijkend op de meeste mensen om hem heen, maar een lange witte paardenstraat, die onder zijn petje uitstak, een licht blauw T-shirt met knoopjes en een wit klein sikje, je weet wel die streepjes die je tegenwoordig zo vaak ziet onder de onderlip.

Hun gesprek echter was wel zeer alledaags en hoorde bij hun leeftijd, maar wat mij betreft zeker niet bij hun uiterlijk.
Ze hadden het namelijk over een van zijn ( de “homo” ) stoelen, die, maar liefst, TWEE kleerscheurtjes vertoonde, waarop de ander vroeg, wie er dan meestal inzat, en bij het antwoord lachend zei, dat het dan nog wel meeviel, het aantal scheurtjes.
Bij de ander ging het over de Dvd-speler, die hij ooit van de “homo” had gekregen en die het nu na, volgens hun beiden, toch zeker al 13 jaar, nog steeds goed deed en dat die oude spullen misschien dan wel wat duurder waren maar toch zeker wel beter als die dingen van tegenwoordig.

Ik vond het wel vermakelijk om die mannen zo met elkaar te horen praten, zeker gelet op hun uiterlijk(en).Tot zover was het ook een alledaags gesprek, maar toen vertelde de man met het witte streepje, dat hij gisteren naar een voorstelling van een cabaretier was geweest. Deze cabaretier had, zoals wel vaker gebeurt, een persoon, in dit geval een meisje, geslachtofferd, dat op de 5de of 6de rij had gezeten die avond. Hij viel haar lastig met het feit, dat ze de hele voorstelling had zitten APP-en op haar ( ook een mooi Nederlands woord ) smartphone, en of ze wel snapte hoe vervelend dat voor hem geweest is, om de hele avond tegen zo’n ongeïnteresseerde bezoeker aan te moeten kijken etc. Ondanks dat ze zich erg ongemakkelijk voelde, probeerde ze zich, volgens de man met het sikje, te redden door te zeggen dat ze de grapjes probeerde te delen met een vriendin , die niet meekon. De cabaretier vroeg, terecht, of ze dat dan misschien niet na de voorstelling zou willen doen, want als alle bezoekers enz…

De man met het witte sikje zei, terecht overigens, dat het verboden zou moeten worden dat men die telefoons meeneemt naar binnen, in bijvoorbeeld een theater of anders toch minstens het dwingend verzoek krijgt het ding uit te zetten.

Deze discussie begint, terecht vind ik, steeds grotere vormen aan te nemen, zowel in de privé- als in de zakelijke sfeer. Mensen lijken er steeds meer last van te krijgen, van deze zogenaamde techno-stress.

Kijk maar wat ze er van vinden bij BMW :
e© epa. Smartphones en iPad leveren veel werknemers ‘technostress’ op.

Autofabrikant BMW heeft een nieuwe impuls gegeven aan een discussie die in meer landen wordt gevoerd over het altijd maar bereikbaar zijn. De topman van het Duitse autoconcern wil zijn werknemers het ‘recht geven om onbereikbaar te zijn’ in de vrije tijd.
Volgens het Duitse weekblad Der Spiegel wil BMW nu met werknemers afspraken maken over de tijden van de dag waarop ze in principe niet bereikbaar zijn. Het bedrijf wil zo voorkomen dat veel vrije tijd opgaat aan het beantwoorden van e-mails voor het werk en ander overwerk.

Veel werknemers blijken in de avonduren, in het weekend of tijdens hun vakantie nog regelmatig hun werkmail te controleren of zakelijke telefoontjes af te wikkelen. Een normale werkweek van veertig uur wordt dan al snel langer dan 50 uur of meer, wat niet de bedoeling is zei BMW-topman Manfred Schoch.

Compenseren
Het bedrijf wil het mogelijk maken om de extra uren die thuis worden gemaakt tijdens kantoortijd te compenseren, door op een andere dag uren vrij te nemen. De automaker hoopt dat door de maatregelen de kans op een burn-out bij werknemers afneemt.
Je hoort ook steeds meer dat mensen speciaal naar hotels gaan waar geen WIFI is en dat ze steeds vaker een aantal uren per dag hun mobiel uitzetten. Dat lijkt mij een goede tendens en zeker aan iedereen aan te bevelen. Ook privé heb je vaak genoeg de behoefte NIET alles te hoeven, moeten of willen delen .

Dus als we we nu allemaal eens wat meer tijd NIET doorbrengen met onze slimme telefoon , dan hebben we misschien weer meer tijd voor elkaar en de ruimte om ook eens met onszelf in conclaaf te gaan en uiteindelijk ben ik er van overtuigd dat de wereld weer een stuk gezelliger en beter wordt.